Περπατώντας και όχι τραγουδώντας στη βροχή

Αυτές τις μέρες άρχισαν τα πρωτοβρόχια στην πόλη μας, όπως γράφαμε στην πρώτη έκθεση κάθε σχολικής χρονιάς στο δημοτικό. Πότισε και ξεδίψασε η γη, βάλανε τα αδιάβροχα τα παιδιά και τα λοιπά και τα λοιπα.

Βλέπεις και εσύ κάτι φωτογραφίες ή ταινίες που ενώ βρέχει και μάλιστα καταρρακτωδώς, οι άνθρωποι, άντρες γυναίκες κυκλοφορούν κομψοί και αμέριμνοι με τις ομπρέλες και τις καμπαρντίνες τους και πάνε σε ευθεία γραμμή. Λες μπορώ και εγώ, ας βάλω και τα καστόρινα τα μποτάκια, δεν πειράζει να πέσει και καμμιά σταγόνα. Αμ δε! Στην περίπτωση της ερωτικής μας πόλης, που ομολογουμένως της πάνε τα γκρι, η έναρξη του φθινοπώρου σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας περιπέτειας!

Βγαίνουμε από τα σπίτια μας και αρχίζουμε το κουτσό! Κερδίζει όποιος καταφέρει να αποφύγει όλα τα ζουμερά πλακάκια των πεζοδρομίων μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Φήμες λένε ότι δεν το κατάφερε ποτέ κανείς, αλλά τι να πω, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Γιατί εδώ αγαπητοί, έχουμε μια βροχή στέρεο. Δεν μας φτάνει να βρεχόμαστε μόνο από πάνω. Θέλουμε να βρεχόμαστε και από κάτω! Παπούτσια και μπατζάκια παντελονιών αποκτούν νέο στυλ με καφετί πιτσιλιές. Ακούω άλλωστε ότι το συγκεκριμένο χρώμα είναι η απόλυτη μόδα φέτος. Που και που, στις διαβάσεις και στα περάσματα βρεχόμαστε και πλαγίως από αυτούς που δεν ήθελαν να παίξουν μαζί μας και προτίμησαν να περάσουν την ώρα στα αμάξια τους. Συμβάλλουν στο κουτσό προσθέτωντας έναν ακόμη βαθμό δυσκολίας στην βρεγμένη πίστα.

Είναι σαν να άνοιξε η εποχή κυνηγιού στην πόλη για το σταθερό πλακάκι, παρόλο που είναι είδος υπό εξαφάνιση. Καλό κυνήγι λοιπόν, και αν μπορείτε σιγοτραγουδίστε παρέα με τον Τζιν Κέλι.