Urban Living

Επιστρέψαμε, λοιπόν. Μετά από 25 χρόνια με μόνιμη κατοικία εκτός αστικού ιστού, η απόφαση επιστροφής στην πόλη, υπήρξε όχι μόνο συνειδητή, αλλά και αρκετά καθυστερημένη. Θα ήθελα να πω ότι είναι σαν να μη πέρασε μια μέρα αλλά δυστυχώς δεν μπορώ. Έχω χάσει και ξεχάσει ένα μεγάλο μέρος των συνηθειών της πόλης και όσο και να προσπαθώ να τις ανακτήσω, νομίζω ότι θα χρειαστώ αρκετό χρόνο.

Ξέχασα να ψωνίζω μικρότερες ποσότητες από τα πάντα γιατί μπορώ πλέον να πηγαίνω όπου θέλω, ό,τι ώρα θέλω, δεν θυμόμουν ότι χρειάζομαι σπάνια το αμάξι, και σήμερα που έκανε ένα μπουρίνι, έτρεξα να φορτίσω το κινητό γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα πέσει το ρεύμα. Για να μην με παρεξηγήσετε, δεν πέρασα άσχημα στο σπίτι μου όλο αυτόν τον καιρό, ίσα ίσα έχω υπέροχες αναμνήσεις σε ένα άνετο σπίτι, απ΄ όπου παντρεύτηκα, γέννησα τα παιδιά μου και έζησα φανταστικά Χριστούγεννα και αξέχαστα γενέθλια με γεμάτα τραπέζια, χαμόγελα και οικογενειακή θαλπωρή.

Ήταν όμως καιρός να επιστρέψω σε μια ζωή που είχα αφήσει και στον αστικό ιστό που προσφέρει απλόχερα την άνεση της εγγύτητας. Με κατακόκκινο τροχήλατο καρότσι και ίσια παπούτσια, εξορμώ στην γειτονιά, αλλά και λίγο παραπέρα, και ψωνίζω από τον ψαρά και τον χασάπη μου, επισκέπτομαι ένα ιστορικό delicatessen, διαλέγω λαχανικά από τον μανάβη, και όλα αυτά χωρίς να μπω στο αμάξι!

Αλλά κακά τα ψέματα, υπάρχει κάτι που ξεπερνάει κάθε δισταγμό για την ορθότητα της απόφασης επιστροφής στην πόλη. Είναι αυτά τα πέντε μέτρα που με χωρίζουν από την νέα παραλία και έχουν κάνει τον περίπατο καθημερινή συνήθεια. και αντίθετα με  ό,τι λένε τα παιδικά βιβλία αλλά η ζωή στην πόλη τελικά μπορεί να φέρει την ηρεμία, και ο ήχος των αυτοκινήτων νιώθω να με νανουρίζει κάθε βράδυ. Καληνύχτα Θεσσαλονίκη!