Zara Home Versus τα σεμεδάκια της γιαγιάς

Υπάρχει άραγε εξήγηση, στο ερώτημα γιατί ενώ έχουμε τα ίδια πράγματα δοσμένα από τη γιαγιά ή τη μαμά μας, δαντελένιες μαξιλαροθήκες, κοφτά τραπεζομάντηλα (εμείς οι λίγες τυχερές), υπέροχα καρέ και σεμεδάκια (σε σχέδια της Αμαλίας Μεγαπάνου, αν οι μαμάδες μας είχαν γούστο) αρνούμαστε να τα στρώσουμε, ενώ όταν ανακαλύπτουμε τα ίδια και μάλλον υποδεέστερα, αφού δεν είναι χειροποίητα, στο ZaraHome τρέχουμε να τα αγοράσουμε;

Προσωπικά, ό,τι έχω αποκτήσει με τον κόπο και τη δεξιοτεχνία των προηγούμενων γενιών των γυναικών της οικογένειας μου, το στρώνω, το καμαρώνω και νομίζω ότι δίνει ένα πολύ ωραίο και απροσδόκητο αποτέλεσμα πάνω στης δανέζικης αισθητικής έπιπλα μου. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να παραγνωρίσω την πραγματικότητα της αποποίησης από την πλειοψηφία, αυτών των, συνήθως, υπέροχων, έργων τέχνης και την σύγχρονη υιοθέτηση και αγορά παρόμοιων από καταστήματα όπως το ZaraHome ή ακόμη και από ηλεκτρονικές πλατφόρμες όπως το https://www.etsy.com .

Να φταίει άραγε ότι δεν ήξεραν από μάρκετιγκ οι μαμάδες μας και δεν μας το πούλησαν αρκετά καλά; Να είναι και λίγο η φυσιολογική αντιδραστικότητα σε αυτό που θεωρούμε ότι θέλουν να μας επιβάλλουν; Ή μήπως είναι ο υπέροχος τρόπος που εκθέτει τα προϊόντα του το εν λόγω κατάστημα, έτσι ώστε να τα θέλεις όλα, χωράνε δεν χωράνε στο σπίτι; Πάντως εδώ κάτι τρέχει. Και εγώ, το ομολογώ, πάντα περνάω μία βόλτα και χαζεύω τα διακοσμητικά μαξιλάρια, τα μαγικά αρωματικά χώρου,τα απλά αλλά και πιιο επίσημα τραπεζομάντηλα και σερβίτσια, αλλά και την προσωπική μου αδυναμία τα εργαλεία κουζίνας. Πηγαίνω ξανά και ξανά παρά το γεγονός οτι για να φύγω με άδεια χέρια χρειάζεται όλη η αυτοσυγκράτηση που διαθέτω, και η τσιγγουνιά που μερικές φορές ξυπνάει μέσα μου. Υπάρχει βέβαια και η άλλη λύση: όταν είμαστε έτοιμες να αγοράσουμε κάτι, καλό θα ήταν να ρίξουμε και μια ματιά μέσα στις κούτες με τα σεμεδάκια που κρύψαμε στο πατάρι...μπορεί να το έχουμε ήδη! Άσε που θα είναι και καινούριο για εμάς!

η φωτογραφία είναι από το https://www.zarahome.com/gr/