Η τελευταία μπουκιά!

Προχθές, σε ένα οικογενειακό γεύμα, brunch, και όχι δείπνο, γιατί είμαστε και πολύ μοντέρνοι και αντισυμβατικοί, θυμηθήκαμε τους παλιότερους όπως πολύ συχνα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Ανάμεσα τους η γιαγιά μας, η μητέρα του μπαμπά μας, που αν και στην ίδια πολυκατοικία με εμάς, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το μεγάλωμα μας, με φωτεινή εξαίρεση μια φορά το χρόνο κατά το γυμνάσιο, όταν πλέον είμασταν αυτόνομες εγώ και η αδελφή μου, που θεωρούσε υποχρέωση της να μας επιβλέψει κάνα δυο φορές.

Ιδιαίτερη σημασία είχε γι αυτήν το φαγητό μας. Ε, μην μου πείτε ότι δεν είχατε και εσείς μία γιαγιά που πεισματικά επέμενε να φάτε όλο σας το πιάτο! Να το σκουπίσετε, να το γυαλίσετε, να μην μείνει ούτε ψιχουλάκι και, έτσι και μόνο έτσι, θα είσασταν τα καλύτερα παιδιά! Ειδική μέριμνα δινόταν στην αξία της τελευταίας μπουκιάς. Δεν πάει να είχες σκάσει, να κινδύνευες να τα βγάλεις όλα με τη μία, να πονούσε το στομάχι σου και να μην άντεχε άλλο; Τίποτα δεν είχε τόση σημασία όσο το να φαγωθεί η τελευταία μπουκιά! Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου! Πως να το πούμε, κινδύνευες να γίνεις γκαντέμης για μια ζωή, αν δεν την έτρωγες, αφού ήταν η τύχη σου. Άσε που θα στην έβαζε στον κόρφο ή στην πλάτη σου, ανάλογα με τη σχολή που ακολουθούσε η γιαγιά σου, και θα ήσουν όλη μέρα μετά μπούκα μέσα από τα καθαρά σου ρούχα!

Αυτή η συνήθεια μαζί με την άλλη του μεσημεριανού φαγητού νωρίς νωρίς, στη μία, βρέξει χιονίσει υπήρξαν οι πυλώνες της οικογενειακής ζωής της δικής μου αλλά και πολλών άλλων γενεών, πριν και μετά από εμένα. Και αν σκεφτούμε το μέγεθος των μερίδων που ήταν τουλάχιστον υπερδιπλάσιο, γιατί πρέπει να χορτάσει πρώτα το μάτι, δεν είναι να απορεί κανείς για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται το στομάχι και το σώμα μας! Σκεφτείτε τώρα, πως τόσα χρόνια αυτής της γαλούχησης, πού έχει περάσει στο DNA μας, γιατί μην μου πείτε ότι και εσείς δεν λέτε στα παιδιά σας να τελειώσουν το φαγητό τους (!), μπορούν να καταργηθούν και να μάθουμε ότι δεν είναι ανάγκη να τελειώσουμε το πιάτο μας. Θα εκραγεί ο εγκέφαλος από τις ενοχές, άλλο παραδοσιακό υποκατάστατο του "χαλί να γίνω να με πατήσεις" της Ελληνίδας μάνας. Εδώ και τώρα ελευθερία από την τελευταία μπουκιά! Οι αρνητές της δεν θα χρειαστεί να περιμένουν, μιας και θα ανταμειφτούν σε αυτή τη ζωή με μείωση κιλών, και ας στριφογυρίζουν οι γιαγιάδες μας στην επόμενη!