Μικρά πράγματα που μαθαίνουμε από ξένες ταινίες και σειρές

Όταν βλέπω μια ταινία ή μία σειρά, σίγουρα με παρασύρει η υπόθεση, με συναρπάζουν οι πρωταγωνιστές, με απορροφά το σενάριο. Υπάρχει όμως και μία άλλη συνειδητή, δεύτερη, αλλά όχι δευτερεύουσα, ματιά που με ιντριγκάρει να ψάξω και αβίαστα να βρω μικρά ψήγματα σοφίας, σκόρπιες γνώσεις, που οι σκηνοθέτες απλόχερα αφήνουν και ο θεατής εύκολα μπορεί να αρπάξει, και να χρησιμοποιήσει.

Από τις αγαπημένες μου γαλλικές ταινίες και ειδικά από τις κωμωδίες που κυνηγώ φανατικά και βλέπω, απολαμβάνω τον φυσικό και αποενοχοποιημένο τρόπο που βλέπουν τη ζωή, το ανεπιτήδευτο και πολύ προσωπικό στυλ με το οποίο επιλέγουν να επιπλώσουν και να διακοσμήσουν τα σπίτια τους, αλλά και την χαλαρή διάθεση με την οποία οργανώνουν ένα δείπνο με λίγες και έξυπνες απλές επιλογές πιάτων, και χωρίς υπερβολές, όπως για παράδειγμα στο "Amoureux de Ma Femme" (Ερωτευμένος με τη γυναίκα μου), Το γλυκό γίνεται την τελευταία στιγμή, στη συγκεκριμμένη ταινεία βάβαια δεν τους βγαίνει σε καλό, το πρώτο πιάτο είναι ένα αλλά μαγικό, σπαράγγια με σως ολλαντεζ, το φτωχικό καλωσόρισμα με ντοματίνια και κριτσίνια ανυψώνεται με μία πανάκριβη σαμπάνια, και το κυρίως πιάτο, ένα και μοναδικό, φιλέτο ή κυνήγι. Αλλά ένα. Και μην ξεχνάμε ότι τα τυριά είναι στην πιατέλα τους και εκτός ψυγείου από την αρχή του γεύματος, ώστε όταν έρθει η ώρα τους να έχουν φτάσει στη σωστή θερμοκρασία και να απελευθερώνουν όλα τους τα αρώματα. Άλλο ένα υπέροχο κάλεσμα για φίλους έκλεψα από το "A late quartet" που είναι μεν αμερικάνικο αλλά διαπνέεται από ευρωπαϊκή διάθεση, όπου σε μια συνάντηση ο οικοδεσπότης, Christopher Walken βγάζει τυριά, σταφύλια, ψωμί και κρασί.

Το "Lost in Translation" της ταλαντούχας Sofia Coppola, με οδήγησε να βρω ποιος ήταν ο Evelyn Waugh, τον οποίο λανθασμένα μία περσόνα θεωρεί γυναίκα, και να αγοράσω κάποια από τα βιβλία του που περιμένουν και αυτά να διαβαστούν με ανυπομονησία. Αλλά και από το "Ο κλήρος έπεσε στον Smiley", που έχω δει τουλάχιστον είκοσι φορές και μπορώ ευχαρίστως να δω άλλες τόσες, αγάπησα το "La mer" , ένα τραγούδι που με συγκινεί όποτε το ακούω.

Υπάρχουν όμως και σειρές που μου αρέσει να απολαμβάνω και να αντλώ έμπνευση από αυτές. Θαυμάζω την γκαρνταρόμπα της Claire Underwood στο "House of Cards" που ταιριάζει γάντι στο αψεγάδιαστο κορμί της και στον ψυχρό χαρακτήρα της, και την απαρράμιλλη ψυχραιμία και το pokerface της "The Good Wife" στην αντιμετώπιση τόσο του άπιστου συζύγου όσο και της ενοχλητικής πεθεράς.

Άλλη μία μίνι σειρά, αυτή του "The Ipcress File", μου έμαθε για την ύπαρξη της ταινίας "Le mepris", ελληνιστί η καταφρόνηση, ενώ κάθε επεισόδιο του "L'Art du Crime" που φωτίζει άλλον ζωγράφο ή γλύπτη, ξεκινάει μια αναζήτηση στον κόσμο της τέχνης.

Καμμιά φορά, αντιμετωπίζω το όλο θέμα σαν ένα κυνήγι κρυμμένου θησαυρού, και όχι αδίκως, νομίζω, μιας και οι πιο αξιόλογες σειρές και ταινίες κρύβουν διαμαντάκια, που αν δεν μπορούν να μας κάνουν σοφότερους, σίγουρα μπορούν να μας δείξουν άλλους τρόπους σκέψης ή απόλαυσης της ζωής.